Culture

3 destinacione ideale për një arratisje të shkurtër në vjeshtë

by stoy

 

Dëshironi një udhëtim, por nuk prisni dot deri në fund të vitit? Zgjidhja qëndron te destinacionet ideale për këtë periudhë.

 

Dëshira për t’u larguar nga rutina është e madhe dhe udhëtimet dimërore me borë e ski duken të largëta, ndaj në këtë situate nevojitet një pushim disaditor. 

 

Kemi 3 ide:

 

Pak Bosfor 

 

 

Stambolli është destinacioni ideal për udhëtime në vjeshtë, pa turmat e zakonshme të turistëve. Eksploroni tregjet vendase, provoni gatimet tradicionale dhe shëtisni përgjatë Bosforit, duke e lejuar shikimin të humbasë në qiellin e kaltërt dhe pulëbardhat e detit.

 

Sigurohuni që të vizitoni Muzeun e Pafajësisë, i bazuar në romanin e njohur të shkrimtarit turk Orhan Pamuk, fitues i Çmimit Nobel. Për akomodim ekonomik, zgjidhni lagjet Şirinevler dhe Bahçelievler, zona studentore jo shumë larg nga qendra e qytetit. Për më tepër, Stambolli është i përshtatshëm për një udhëtim tre-ditor me buxhet të ulët, me ushqim të shijshëm dhe shëtitje të pafundme në Galata, Istiklal dhe Fanari, gjithçka pa shpenzuar shumë, nëse keni dëshirë të ecni dhe të provoni ushqime të shpejta në rrugë (që në Stamboll gjeni pafund).

 

Një arratisje në Sofje

 

 

Bullgaria tërheq shumë vizitorë për vendpushimet e skive dhe plazhet e saj, por kryeqyteti ka shumë për të ofruar, qoftë për udhëtime me miq apo udhëtarë vetëm. Sofja është një qytet me histori 7,000-vjeçare, me kulturë të pasur dhe jetë nate të gjallë, perfekt për të vizituar bare pa shpenzuar shumë. Zona më e mirë për të qëndruar është rreth zonës së Serdikës. Shëtisni përgjatë rrugëve të gjera për këmbësorë dhe shijoni ndërthurjen mes të vjetrës dhe modernes në qytet.

 

Gjirokastra jonë

 

 

Gjirokastra, qytet muze dhe Trashëgimi Botërore e UNESCO-s, është një perlë e vërtetë e Shqipërisë. Me kalldrëmet, shtëpitë karakteristike me çati guri dhe kështjellën që na rilidh me rrënjët tona, Gjirokastra ofron një gërshetim të pashoq mes historisë dhe asaj që jemi sot.

 

Shijoni ushqimin tradicional në restorantet e vogla familjare, aromën e oxhaqeve dhe mos harroni të vizitoni shtëpinë muze të shkrimtarit shqiptar Ismail Kadare. 

 

Në fund të vjeshtës, qetësia dhe atmosfera e këtij qyteti ofron atë që na nevojitet për t’u larguar nga zhurma e përditshme.

Pas grabitjes në muzeun e Luvrit, zhduket edhe piktura e famshme e Picasso-s

by stoy

 

Një pikturë e Pablo Picasso-s, me vlerë 700 mijë dollarë, është zhdukur në Spanjë gjatë transportit nga Madridi në Granada.

 

Autoritetet kanë nisur një hetim për zhdukjen e veprës së artit të vitit 1919, me titull “Natyrë e qetë me kitarë” (Still Life with Guitar), me një lartësi rreth 12 cm.

 

Piktura, e njohur në spanjisht si Naturaleza muerta con guitarra, ishte planifikuar të ekspozohej në Qendrën Kulturore CajaGranada, si pjesë e një ekspozite të ardhshme.

 

Sipas zyrtarëve, vepra ishte dërguar nga një kompani transporti dhe mbërritja e saj në galeri ishte konfirmuar përpara hapjes së ekspozitës më 9 tetor. Ajo u zhvendos drejtpërdrejt nga furgoni i shpërndarjes në një ashensor mallrash, nën vëzhgim të vazhdueshëm me kamera sigurie.

 

Stafi i galerisë verifikoi paketimet e mbyllura, të cilat qëndruan të paprekura gjatë fundjavës. Megjithatë, kur kuratorët nisën hapjen e kutive të hënën në mëngjes, piktura mungonte.

 

 

Pamjet e kamerave nuk tregojnë ndonjë ndërhyrje të dyshimtë dhe nuk ka raportime për incidente gjatë transportit apo magazinimit. Policia e Granadës ka konfirmuar se vepra është shtuar në bazën ndërkombëtare të të dhënave për artin e vjedhur, megjithatë, ende nuk ka nisur një hetim ndërkufitar.

 

Humbja e kësaj vepre të vogël, por me vlerë të pamatë, sjell në kujtesë raste të tjera vjedhjesh të pikturave të Picasso-s në vitet e fundit, disa prej të cilave janë rikuperuar më vonë, si në Greqi dhe Belgjikë.

 

E realizuar gjatë periudhës pas-Kubiste të Picasso-s, “Natyrë e qetë me kitarë” konsiderohet një shembull i rëndësishëm i eksperimentimeve të tij me format abstrakte në fillim të shekullit XX.

 

Ndryshon të gjithë konceptin e filmit: Teoria më e diskutuar për “The Substance”

by stoy

 

“The Substance” është një nga filmat horror më të çuditshëm të kohëve të fundit, dhe një teori interesante e fansave e bën edhe më tronditës. Filmi, mjaft i vlerësuar gjatë vitin 2024, me Demi Moore në rolin kryesor, rrëfen historinë e një aktoreje të moshuar që përdor një substancë misterioze për t’u rinuar. Përmes kësaj narrative, filmi kritikon seksizmin në Hollywood.

Në vend që të përdorë teknikën klasike të tmerrit, “The Substance” i qaset zhanrit në mënyrë ndryshe, përmes horrorit që lidhet me pamjen fizike (body horror), duke kombinuar efekte vizuale me një stil të veçantë kinematografik. Kjo qasje, ku tmerri përdoret si metaforë, është mjaft e përhapur në kinemanë moderne, por ky film shkon edhe më larg, duke eksploruar deri në fund idetë e tij komplekse dhe trilluese.

Ky lloj filmi, natyrisht, ka nxitur shumë diskutime dhe teori nga fansat që përpiqen të kuptojnë çfarë do të thotë në të vërtetë “The Substance”. Disa teori janë po aq të çmendura sa vetë filmi, ndërsa disa të tjera janë më të besueshme dhe mund të jenë reale. Një teori në veçanti e risjell komplet ndryshe mënyrën si e perceptojmë filmin, edhe pse nuk do të thotë që e bën atë më të mirë.

 

Teoria që sugjeron se i gjithë filmi zhvillohet në mendjen e Elizabeth

Në një postim në Reddit, përdoruesi Clear-Rest-988 ndan një teori që mund të ketë shumë kuptim. Ai shkruan: “Po sikur gjithçka të ndodhë në kokën e Elizabeth?” Më tej shpjegon: “Pas dozës së parë… Elizabeth bie pa ndjenja, ndoshta goditet në kokë, dhe pastaj përjeton këtë makth të çmendur.”

Sipas kësaj teorie, shumica e ngjarjeve në film janë thjesht një ëndërr para vdekjes. Elizabeth përjeton makthe intensive gjatë përdorimit të substancës, dhe frikërat e saj personale ndikojnë në mënyrën se si zhvillohet rrëfimi. Ajo është e vetëdijshme që do të zëvendësohet, prandaj ky ankth formëson gjithë rrjedhën e ëndrrës së saj.

Përdoruesi e mbështet këtë teori duke vënë në dukje se e gjithë mënyra se si perceptohet “The Substance” duket si një mashtrim. Filmi nuk jep shumë prova për ndonjë teori të caktuar, gjë që e bën këtë supozim edhe më të mundshëm.

Momenti kur Elizabeth dhe Sue janë zgjuar njëkohësisht mbështet këtë teori

Një detaj që përdoruesi i Reddit nuk e përmendi, por që në fakt e përforcon teorinë, është momenti kur Sue dhe Elizabeth janë zgjuar në të njëjtën kohë dhe ndërveprojnë me njëra-tjetrën. Kjo nuk duhet të jetë e mundur sipas rregullave që vendos vetë filmi, duke sugjeruar një gjendje të ngjashme me ëndrrën.

Meqë Sue dhe Elizabeth supozohet të jenë i njëjti person, ndarja e tyre fizike mund të shihet si një dëshmi që përforcon teorinë. Nëse gjithçka është një ëndërr e Elizabeth, atëherë nuk ka pse të ketë rregulla të qarta, logjika e ëndrrës i zë vendin realitetit.

Kështu, Sue mund të përfaqësojë të gjitha frikërat më të mëdha të Elizabeth dhe të marrë formë fizike. Gjërat bëhen më të ndërlikuara kur ajo duket sikur nuk ka dijeni për planin për ta eliminuar, çka sugjeron mungesën e lidhjes mes tyre. Kjo sërish mbështet teorinë e ëndrrës, gjithçka ndodh sipas logjikës së brendshme të mendjes së saj, jo rregullave të botës reale.

Ajo që e bën këtë teori edhe më interesante është se nuk ndryshon mesazhin që përcjell filmi. Meqë “The Substance” është një përvojë e çmendur që në fillim, teoria që “ishte thjesht një ëndërr” nuk e dobëson tematikën e thellë që eksploron. Rrëfimi është një udhëtim i brendshëm i Elizabeth, dhe kjo mbetet e pandryshuar.

Horrori është thjesht një shtresë sipërfaqësore për të përcjellë mesazhin mbi plakjen dhe seksizmin, dhe ky mesazh është po aq i fortë edhe nëse zhvillohet brenda një ëndrre. Nëse makthet e Elizabeth janë aq të tmerrshme, kjo flet shumë për ndjenjat dhe frikërat e saj të brendshme. Nëse ajo e sheh veten si një përbindësh në ëndërr, nuk ka nevojë të jetë e tillë edhe në realitet.

Megjithatë, nëse kjo teori është e vërtetë, do ta bënte “The Substance” një film horror më të dobët. Body horror mund të jetë i çuditshëm dhe grotesk, por ka nevojë për një fije realiteti që ta bëjë të frikshëm. Nëse rënia e Elizabeth është thjesht një ëndërr, atëherë kulmi tronditës i filmit humb efektin.

Gjithsesi, Demi Moore u nominua për çmimin “Aktorja më e mirë” në Oscar për këtë rol.

Kjo është komedia klasike romantike që të gjithë po e rishikojnë në Netflix

by stoy

 

Me ndarjen nga jeta të Diane Keaton, publiku i është rikthyer një prej filmave të saj më të dashur, “Something’s Gotta Give”, komedia romantike e vitit 2003 që fitoi zemrat e shikuesve me zgjuarsinë, ngrohtësinë dhe qasjen ndaj dashurisë. Tani që transmetohet në Netflix, kjo perlë e Nancy Meyers po na rikujton sërish të gjithëve se pse Keaton ishte një nga talentet më të veçanta në botën kinematografike.

Për shumë njerëz, “Something’s Gotta Give” mbetet filmi përfaqësues i Nancy Meyers, me ambientet elegante, dialogjet e mprehtë dhe një estetikë të jashtëzakonshme që përshtatet krejtësisht me bregdetin.

Por në thelb, filmi mbetet i paharrueshëm falë Diane Keaton. Interpretimi i solli edhe një nominim për çmimin Oscar. Monologu i saj i ndjerë, teksa shkruan me lot në sy, mbetet një nga momentet më ikonike në historinë e komedive romantike.

 

Cili është subjekti i filmit “Something’s Gotta Give”?

 

 

Filmi ndjek historinë e Erica Barry (Diane Keaton), një dramaturge e divorcuar që zhvendoset në shtëpinë e saj në Hamptons për të shkruar, derisa qetësia i prishet nga i dashuri shumë më i madh në moshë i vajzës së saj, Harry Sanborn (Jack Nicholson), një producent muzike që i shmanget angazhimeve. Kur Harry pëson një problem shëndetësor gjatë një fundjave të sikletshme, Erica detyrohet të kujdeset për të, duke sjellë një sërë ndërlikimesh emocionale (dhe komike) që vetëm Nancy Meyers di t’i tregojë kaq bukur.

Në skenë hyn edhe Keanu Reeves si Dr. Julian Mercer, mjeku i ri, i dashur dhe joshës, që bie në dashuri me Erica-n, pikërisht në momentin kur ajo po mendon se në jetën e saj nuk ka më vend e kohë për dashuri.

 

Çfarë ka thënë Diane Keaton për filmin “Something’s Gotta Give”?

Në kujtimet e saj të vitit 2011, “Then Again”, Diane Keaton rrëfen se fillimisht besonte se filmi i vitit 2003 ishte i destinuar të dështonte, por më vonë u bë i preferuari i saj, sipas “The Guardian”.

Ajo ndau një kujtim të bukur nga xhirimet e një skene dashurie me Nicholson dhe një surprizë të këndshme që mori më vonë: një çek “me shumë zero” që i erdhi me postë, për përqindjen që i takonte nga të ardhurat e filmit. Më vonë, zbuloi se ato para kishin ardhur falë Nicholson, i cili i kishte dhënë asaj një pjesë të fitimeve të tij personale nga filmi.

A janë muzetë pasarela e re? Nga tapeti i kuq në galeri arti

by stoy

 

Çdo vit, të hënën e parë të majit, miliona njerëz ndjekin në ekranet e tyre momentin kur të famshmit ngjisin shkallët e Muzeut Metropolitan të New York-ut , në mbrëmjen që konsiderohet si nata më e madhe e modës. Nën drejtimin e “Vogue” dhe veçanërisht të Anna Wintour, hapja e ekspozitës pranverore të modës është shndërruar në një nga ngjarjet më të ndjekura në kalendarin e Hollywood-it, me mbi 1.2 miliardë shikime globale dhe mbulim total nga thuajse çdo lloj media.

 

Edhe pse shumica ndoshta janë më të interesuar të gjykojnë se kush i përmbahet temës së tapetit të kuq e kush jo, Met Gala në thelb është një mbrëmje bamirësie. (Gala e vitit 2025 arriti një rekord historik duke mbledhur 31 milionë dollarë.) Ky event ka ndihmuar gjithashtu në rritjen e interesit për ekspozitat e modës në përgjithësi: deri në mbylljen e saj në tetor 2018, ekspozita “Heavenly Bodies: Fashion and the Catholic Imagination” e Institutit të Kostumeve, e shtrirë në 25 galeri dhe dy godina të muzeut (Met Fifth Avenue dhe Met Cloisters), u bë më e vizituara në historinë e institucionit, me 1,659,647 vizitorë.

 

Moda ka qenë pjesë e muzeve që në fillesat e saj, edhe kur nuk kishte departamente të posaçme për të. Muzeu Victoria & Albert në Londër nisi të mbledhë veshje që në mesin e shekullit XIX; Musée des Arts Décoratifs në Paris gjithashtu ka përfshirë tekstile që në fillim. Në 1929, Muzeu i Bruklinit organizoi një ekspozitë me vizatime mode; ndërsa Instituti i Kostumeve në Met hapi ekspozitën e parë në 1946. Por, sipas shumë kuratorëve të fushës, një ekspozitë e vetme e ndryshoi rrënjësisht mënyrën se si trajtohej moda në muze.

 

 

“Ekspozita ‘Alexander McQueen: Savage Beauty’ krijoi një moment ku të gjithë u ndalën dhe menduan: “Ndoshta moda duhet marrë më seriozisht.”

 

Kjo ekspozitë, kuruar nga Andrew Bolton me ndihmën e Harold Koda në vitin 2011, u kthye në një sukses të jashtëzakonshëm, duke tërhequr mbi 661,000 vizitorë. “Savage Beauty” i dha formë një standardi të ri për ekspozitat e modës. McQueen kishte krijuar lidhje të forta me kulturën pop përmes bashkëpunimeve me yje të njohur dhe shfaqjeve të tij teatrale. Vdekja e tij në 2010 e bëri ekspozitën edhe më emocionuese. Ajo tregoi gjithashtu sesi teknikat si ndriçimi, muzika dhe skenografia mund të shndërrojnë një ekspozitë në një përvojë që do duash ta ndash në rrjete sociale.

 

Sipas Matthew Yokobosky, kurator i lartë i modës në Muzeun e Bruklinit, “ekspozitat e modës funksionojnë si narrativë kinematografike, ku çdo hapësirë është si një skenë filmi dhe ndjesia përforcohet nga fillimi në fund.” Moda, në ndryshim nga format e tjera të artit, prezantohet në mënyrë më dinamike, shpesh me zë, ndriçim dhe liri krijuese që format e tjera nuk e kanë.

 

Ekspozitat e modës gjithashtu krijojnë lidhje emocionale me figurat e njohura. Këto ekspozita janë kthyer në pikë hyrjeje për njerëz që ndoshta nuk do të vizitonin një muze ndryshe. Moda ofron një mënyrë për të diskutuar jo vetëm stilin, por edhe tema më të gjera si historia, kultura, përkatësia, madje edhe politika.

 

Sot, shumë muze të mëdhenj po i kushtojnë gjithnjë e më shumë hapësirë modës. Louvre në Paris organizoi ekspozitën e parë të modës në historinë e tij, duke nisur gjithçka me një festë glamuroze që ngjasonte me Met Gala-n. Edhe në Cleveland, moda po merr gjithnjë e më shumë hapësirë. Lisby ka kuruar ekspozita origjinale si “Egyptomania: Fiksimi i komplikuar i modës me Egjiptin” dhe së shpejti do të hapë “Renaissance to Runway”, ekspozitën më të madhe të modës ndonjëherë në këtë muze.

 

Ekspozitat e modës gjithashtu hapin diskutime që ndoshta nuk do të zhvilloheshin ndryshe në muze. Ndaj, nuk e teprojmë nëse themi se muzetë janë kthyer në pasarela.